ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΦΙΛΕ!

Μερικές φορές ξεχνώ που ζω και τι έχω γύρω μου. Παρασύρομαι από την ευαισθησία μου και τον καταραμένο ρομαντισμό μου και πέφτω. Μένω ώρες ,μέρες πολλές μέσα στο χαντάκι σαν παρατημένος πεζός μετά από εγκατάλειψη. Εγκατάλειψη σκέψεων ,ιδεών και αξιών μέσα στο ξεραμένο χαντάκι. Πόσο θέλω να μείνω μέσα! Πόσο καλά ήταν κάτω από την κουβέρτα μου πριν σηκωθώ! Πόσο σκληρός είναι ο κόσμος και πόσο αδιάφορος.
Πέθανε για να ζήσω. Χα! Δεν είναι έτσι. Ποτέ δεν ήταν. Σηκώνομαι ,τινάζω τη σκόνη από πάνω μου και συνεχίζω κουτσαίνοντας. Κύριος! Δεν πειράζει. Ένα πόδι χτύπησα. Το πόδι της εμπιστοσύνης. Ούτε η πρώτη φορά ούτε η τελευταία. Η μόνη φορά που κοίταξα την πάρτη μου σε αυτή τη ζωή ήταν όταν έκρυβα μικρός καμιά σοκολάτα από την αδερφή μου. Δεν είμαι άνθρωπος που περιμένει πολλά από τους άλλους. Λίγα και τυπικά. Και μετά εγώ θα δώσω. Όπως έδινα όλη μου τη ζωή σε όλους.
"Ωχ τα έχει χάσει! Τρελάθηκε! Δεν άντεξε! Πάει κι αυτός!"
Κρυφές κουβέντες ,κρυφές σκέψεις ,μαλακισμένες απόψεις.Ο καθένας παίζει το παιχνίδι για την πάρτη του και το παρουσιάζει ομαδικό. "Για το καλό σου και το καλό μας".
Μπούρδες! Παπάτζες! Αναμενώμενοι. Τυχάρπαστοι. Καιροσκόποι.
Δεν καταλαβαίνουν. Δεν βλέπουν πέρα από κει που φτάνει το μάτι τους. Δεν είναι αυτή η ζωή πιστέψτε με. Δεν είναι. Είναι κάτι άλλο. Κάτι που σε φωτίζει. Κάτι που σε γεννάει ξανά από τη μήτρα του σύμπαντος! Κάτι που σ' αλλάζει και σε κάνει να σκέφτεσαι καθαρά.
Άλλος το λέει αγάπη. Άλλος μουσική και άλλος τέχνη. Άλλος το λέει γαλήνη και άλλος οικογένεια. Άλλος το λέει αληθινή φιλία!
Ναι απογοητεύεσαι. Ναι πονάς. Αλλά στο τέλος της μέρας κοιτάς στον καθρέφτη την ηρεμία των ματιών σου και σκέφτεσαι " μια χαρά φίλε ,μια χαρά!".