RAP VS METAL ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ

Πολλές φορές τα φιλαράκια μου με ρωτούν πως μπορώ να ακούω Ηip Ηop και με την ίδια ευκολία να ακούω και Heavy Metal. Συνήθως απαντώ "Η μουσική είναι μία".
Αν καθίσω με τον σχιζοφρενή εαυτό μου να κουβεντιάσω θα δω τα δυο ατομάκια να με κοιτούν με δίψα για μάθηση και μουσική. Ο ένας με το καπελάκι του και τα φαρδιά του (που πλέον έγιναν στενά γαμώτο) και ο άλλος με τα μακριά μαλλιά και τα στενά του (πλέον επιτρέπονται και τα φαρδιά στο Metal).
Και θα ακούσω τις δυο φωνές μία να μπερδεύονται και μία να ξεκαθαρίζουν.
Πόσο λάτρεψα το "Prisoner" και το "Trooper" από τους Maiden και πόσο πορώθηκα με το "Bad" και το "Radio" του LL Cool J! Πως γαύγισα στο φεγγάρι με το "Bark at the moon" και χτυπήθηκα με το "Crazy train" και πόσο κοντά αισθάνθηκα στο "Walk this way" και στο "Fight for your right to party"! Τη τρέλα ήταν αυτή με τους NWA και τον Eazy E και πόση αγάπη για Scorpions και Priest!
Θυμάμαι στο σχολείο είχα έναν φίλο μεταλά που επέμενε ότι αν ακούω Scorpions δεν μπορώ να ακούω Priest.Άλλες εποχές! Ρομαντικές ,όμορφες, σκληρές και καθαρές αλλά και μαλακισμένες.
Εποχές που έπρεπε με το ζόρι να βάλεις ταμπέλα.Να ανήκεις κάπου.Ε όχι ρε φίλε είπα. Θα κάνω αυτό που γουστάρω εγώ.Θα ακούω ότι γουστάρω εγώ και να μου!
Κι έτσι συνέχισα την Metal-Rap διαδρομή μου πριν γίνει και αυτό νέο είδος μουσικής.
Αγκάλιασα και τις δυο κουλτούρες με αγάπη και αφοσίωση και μέχρι σήμερα αυτό κάνω.
Οι μεταλάδες είναι τα καλύτερα παιδιά! Οι ράπερς μπορεί να μην είμαστε τα καλύτερα παιδιά αλλά αρκετοί έχουμε βαθιά ριζωμένη την έννοια του σεβασμού και τον δίνουμε με την ίδια ευκολία που dissάρουμε τον άλλο ράπερ.
Οι μεταλάδες είναι πιστοί και σταθεροί στην μουσική τους και στην εμφάνισή τους. Οι ράπερς που το πιστεύουν είναι και αυτοί σταθεροί.Λιγότεροι μεταλάδες έχουν ξεστρατίσει περισσότεροι ράπερς γίνονται μπουζουκλερίδες.
Το rap δεν είναι πια νέο κίνημα. Είναι παλιό και αν το αγαπάς και το πιστεύεις το ακολουθείς. Πολλοί παρανόησαν την έννοια του rap βαφτίζοντάς το (λανθάνων) underground με την παγίδα του "δεν παίζω εκεί γιατί είναι πολύ φωτεινά" ή "θα παίξω εκεί που είναι πολύ σκοτεινά" και πολλοί βαφτίζοντάς το "συμπλήρωμα" στην ελληνική μουσική υποκουλτούρα.
Το metal είναι σαφώς παλιότερο κίνημα και με περισσότερο ενεργό κοινό στην Ελλάδα. Έχουν κι εκείνοι παρόμοιες παραξενιές με το τι είναι "underground" και τι "εμπορικό" αλλά η διαφορά τους είναι ότι σαπορτάρουν (σχεδόν) όλοι τα εγχώρια metal συγκροτήματα και τιγκάρουν τα μαγαζιά με ξένα συγκροτήματα.
Στο ελληνικό hip hop υπάρχει μια αμάθεια (ασυγχώρητη πια) για το ξένο hip hop και την ιστορία του με αποτέλεσμα να μην γεμίζουν μαγαζιά οι ξένοι ράπερς που έρχονται στην Ελλάδα (κι έτσι δεν ξαναπατάνε) αλλά γεμίζουν μαγαζιά τα ελληνικά σχήματα.
Από τη μία είναι καλό να σαπορτάρουμε τα ελληνικά groups από την άλλη το ξένο hip hop έχει εκπληκτικά πράγματα να δώσει και έχει ήδη δώσει άπειρα.
Μετά λοιπόν από τις αμπελοφιλοσοφίες μου καταλήγω ότι θα κλάψω από χαρά όταν ακούσω το "Straight outta Compton"  και το ίδιο θα συμβεί όταν ακούσω το "I want out".Θα χτυπηθώ το ίδιο ακούγοντας "Microphone fiend" και "Shoot to thrill".Θα πορωθώ το ίδιο με "Dont believe the hype" και με "Last in line".
Μπήκατε στο νόημα νομίζω. Καταλήξατε και επίσημα ότι είμαι σχιζοφρενής? Όχι.
Είμαι μυαλό ράπερ με καρδιά μεταλά. Και σας αγαπάω και τους δύο το ίδιο.
Φέρτε τώρα τις μπύρες γιατί θα βάλω να ακούσω Ρίτα Σακελλαρίου να πορωθώ!