ΤΟ ΦΩΣ

Σήμερα είναι μια από τις σπάνιες μέρες που σηκώθηκα από το κρεβάτι μου χωρίς να θέλω να δείρω κάποιον.Τον γείτονα, τον τύπο με το κομπρεσέρ, τα υπουργεία μου inside, τον τάδε μαγαζάτορα που μου έπρηξε τον έρωτα χθες βράδυ, τους έλληνες "ράπερς" που δεν ξέρουν από ραπ, τα σκυλάδικα, την κίνηση στον δρόμο, τα ρούχα μου, το μούσι μου, την κωλοκατάστασή μου μέσα, τις δισκογραφικές, το στίχο που δεν ριμάρει κλπ.Μπήκατε στο νόημα.Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Όμως σήμερα σηκώθηκα καλά.Και λέω στον εαυτό μου: "Δημητράκη μου, τι έγινε; Γιατί μου στενοχωριέσαι; Tι τρέχει αγοράκι μου; Γράφτα όλα στο χιόνι (που έλεγε και ο δάσκαλος Χάρρυ Κλυνν) και ζήσε. Ζήσε μαδαφάκα ζήσε! Γιατί η ζωούλα μας είναι τόσο μικρή που δεν παίρνεις πρέφα για πότε έφυγε και σε χαιρέτησε."Έτσι κι εγώ γέμισα με καφέ το ανθοδοχείο, θαύμασα για μια ακόμα φορά το βινίλιο AC/DC soundtrack του IRON MAN 2 που κατέχω, άνοιξα την καταραμένη κουρτίνα και άφησα το φως να μπει μέσα και να παραβιάσει τον απαραβίαστο χώρο της μελαγχολίας και της κατάθλιψης που μας έχουν αναγκάσει να ζούμε.
Αρχικά νόμιζα ότι το φως θα με κάψει σαν έναν άλλο τρέντυ λοφιοφόρο βρυκόλακα τουTwilight.Όμως έκανα λάθος.Το φως ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμουν!Έβγαλα τα γυαλιά ηλίου του εσωτερικού μου κόσμου και άφησα το φως να μπει μέσα μου σε μια απελπισμένη προσπάθεια να φωτίσει όλη τη μαυρίλα που με ταίζουν χρόνια.Και τα κατάφερα!Το φως με άγγιξε και μου θύμισε πράγματα που είχα θάψει βαθιά μέσα μου.Τα ίδια ακριβώς που έχετε όλοι μέσα σας κρυμμένα.
Ένα ερωτικό χάδι, μια κουβέντα αληθινού φίλου, ένα παιδικό βλέμμα, ένα τραγούδι που είχες ξεχάσει, μια τυρόπιτα ζεστή, μια ανάμνηση της παλιοπαρέας, ένα τρέκλισμα από το παλιόκρασο που σε χάλασε, τα ασταμάτητα γέλια με τα φιλαράκια, το καπέλο μου το Raiders...
Και να το φως στέκεται δίπλα μου ακοίμητος φρουρός.Με τον καφέ μου και την καλή μου διάθεση να με συντροφεύουν.Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα και ίσως να ξυπνήσω αλλιώς.Έτσι κι αλλιώς με τις αηδίες που μας ταίζουν το σώμα και το πνεύμα είναι δύσκολο να είσαι πάντα χαρούμενος.
Όμως η διαπίστωση είναι μία.Ότι κι αν μας κάνουν, ότι κι αν μας ταίζουν, όσο και να μας δυσκολεύουν τη ζωή.όσο...όσο...όσο...ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ και πρώτος εγώ.Γιατί κανένας ξενέρωτος, άτεχνος, ρεαλιστής, μη ονειροπόλος, προσγειωμένος ή προσυλωμένος στις σάχλες δεν μπορεί να μας πάρει τη φαντασία μας.Δεν το λέω εγώ.Με πρόλαβε ο John Lennon."You may say im a dreamer,but im not the only one".
Και θα πεθάνω όταν πεθάνει και η μουσική.