ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ HIP HOP

Ήταν το 1986 όταν έπεσαν  στα χέρια μου δυο κασέτες. Το Raising Hell των RUN DMC και το License to ill των Beastie Boys. Μέχρι και σήμερα το Heavy Metal είναι από τις αγάπες μου τις μεγάλες. Όμως αυτά τα δυο προτζεκτάκια θα με ανάγκαζαν να κάνω στροφή 180 μοιρών και να αγαπήσω το hip hop τόσο πολύ που μερικές στιγμές να καταντώ γραφικός. Ακούστε το "Βετεράνος MC" που φτιάξαμε με τον DJ ALX και θα καταλάβετε.
Μετά τσίμπησα (σε βινίλιο βέβαια) το Bad του LL Cool J ,το Yo bum rush the show των Enemy ,το Loc-ed after dark του Tone Loc ,τα "παλιά" του Flash και του Melle Mel και πάει λέγοντας.
Μετά μπήκα στο L.A. και γνώρισα τον Ice T και τους N.W.A. και ενθουσιάστηκα!
Tα πράγματα κύλησαν από μόνα τους. Και όταν πια είχα πιστέψει ότι ήμουν ο μόνος άνθρωπος σε αυτή τη χώρα που άκουγε hip hop (δεν υπήρχε internet τότε) μπήκα στο ραδιόφωνο.
Η ιστορική εκπομπή "Breathless"! Ουάου!
Με τα χίλια ζόρια έπεισα τον ιδιοκτηταρά του σταθμού να παίξω hip hop. Πρέπει να ξέρετε ότι το 90 το να παίξεις hip hop σε μαγαζί ήταν αστείο και μόνο να το σκέφτεσαι. Πόσο μάλλον να το παίξεις σε ραδιόφωνο. Μόλις τα κατάφερα το πανηγύρι ξεκίνησε! Τότε δούλευα σε ένα κωλομάγαζο (καλή του ώρα γιατί με έμαθε την αληθινή ζωή και την πιάτσα) και έπαιρνα 80.000 δραχμές. Βάλε πόσα έδινα σε δίσκους για να κρατήσω ζωντανή την ραδιοφωνική εκπομπή μου από την οποία φυσικά δεν πληρωνόμουν. Είχα τέτοιο πάθος για το hip hop που δεν ζήτησα καν λεφτά (κορόιδοοοο!!!).
Ο σταθμός είχε και μία σοβαρή ροκ ζώνη με δυνατούς παραγωγούς που ακούγοντάς με κατάλαβαν ότι αυτή η μουσική που παίζω δεν είναι τελικά για τα "φλωράκια" όπως πίστευαν όλοι οι απαίδευτοι σε αυτή τη χώρα αλλά έχει κάτι να πει. Έτσι μέσω γνωστών άρχισα κι εγώ να πηγαίνω σε πριβέ συγκεντρώσεις και παρτάκια μουσικόφιλων ,αγκαλιά με τα βινίλιά μου και να παίζω hip hop εκεί που δεν έχει ξανακουστεί. Και αυτό ήταν νίκη για μένα. Νίκη επίσης ήταν η συγκέντρωση σε εβδομαδιαία βάση όλο και περισσότερων ακροατών της μοναδικής hip hop εκπομπής στα ερτζιανά με ροκ εντ ρολ όνομα."Breathless"!
Εκεί γνώρισα τον Μιθριδάτη και τον Πρύτανη και όλα τα άλλα παιδιά που μας λένε όλοι "παλιά σχολή" ενώ δεν έχουμε ακόμη προλάβει να παλιώσουμε στ' αλήθεια. Και εμείς είμασταν αυτοί που χώναμε φράγκα για να αγοράζουμε δίσκους. Εμείς χώναμε στα περίπτερα για να αγοράσουμε το "Source" ,το "Hip hop connection" και το "Rap pages" για να ξεστραβωθούμε να μάθουμε για τη μουσική που αγαπάμε. Εμείς μαζευόμασταν σε τρύπες μαγαζιά για να κάνουμε πάρτυ και απλά να βρεθούμε όλοι μαζί και να μιλήσουμε για μουσική. Εμείς είμασταν που προσπαθούσαμε να πείσουμε παπάρες ότι αυτό είναι μουσική. Και το όνειρο όλων? Να βγάλουμε δίσκο! Για να το ακούμε μεταξύ μας όχι τίποτα παραπάνω. Είμαστε αυτοί που βγαίνουν κάποιοι νεότεροι και κατηγορούν με μεγάλη ευκολία. Και μιλάω για όλη την παλιά φουρνιά.
Φίλε μου αγαπημένε και παρόλα αυτά χθεσινέ αν δεν υπήρχε η παλιά σχολή δεν θα μιλάγαμε σήμερα για hip hop. Αν δεν υπήρχε το ξένο hip hop δεν θα μιλάγαμε σήμερα για ελληνικό hip hop. Γιαυτό μην ακούω μπούρδες του στυλ "εμείς δεν ακούμε τις αμερικανιές αλλά ελληνικό χιπ χοπ!" γιατί θα πεθάνω στο γέλιο. Δηλαδή το ελληνικό hip hop είναι παραδοσιακή ελληνική μουσική ; Ο παππούς μου ο Μήτσος άκουγε Ηip hop στο χωριό που μεγάλωσε; Πληζ!
Το ότι δανειζόμαστε στοιχεία από το εξωτερικό ,ότι μουσική και να παίζουμε, είναι προφανές και δεδομένο. Το να μην μεταφέρουμε τις "αμερικανιές" στα ελληνικά δεδομένα είναι το ζητούμενο. Όμως να μην ξεχνάμε ,αν γουστάρουμε αυτή τη μουσική που λέγεται Ηιp hop, ότι άλλοι μεγάλοι δάσκαλοι την ξεκίνησαν κάπου αλλού. Όπως και το ροκ, τη jazz ,το metal κλπ.
Στην εποχή λοιπόν του Net και των άπειρων πληροφοριών δεν πρέπει να υπάρχει hip hop ακροατής που να μην γνωρίζει τη μουσική που ακούει. Όλα τα άλλα είναι καγκουριές, μόδα, ψευτομαγκιά και προσπάθεια ένταξης σε μια κάστα. Η μουσική είναι μουσική και ή την ακούς ή τον πούλο. Η φιγούρα ,η ψευτιά και το δήθεν δεν έχουν θέση εδώ. Δεν είχαν ποτέ. Κι όποιος πίστεψε ,λόγω των καιρών, ότι έτσι είναι το Ηip hop του λέω ότι κάνει μεγάλο λάθος.
Ο αγώνας που έγινε από τα Ημισκούμπρια , από τους TXC , FFC , RAZASTARR , ACTIVE MEMBER , GOIN THROUGH  και όλους τους μετέπειτα ήταν αγώνας πραγματικός. Λάθη έγιναν σίγουρα από όλους αλλά ποιος είναι ο αλάνθαστος για να τα κρίνει. Δεν κάνω τον έξυπνο μην με παρεξηγείτε ούτε προσπαθώ να παραστήσω τον ηγέτη. Το "αρχηγιλίκι" ήταν πάντα κάτι που σιχαινόμουν και γιαυτό λουφάζω συχνά μέσα στην τρύπα μου και αφήνω άλλους να παίζουν αυτό το ρόλο.
Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει τη μουσική ,που ακόμα αγοράζω cd ή βινίλια , ακόμα κάνω ζωντανές εμφανίσεις, ακόμα αλλάζω δίσκους πίσω από πλατώ και ακόμα μαλώνω με τον εαυτό μου γιατί δεν έχω προσφέρει όσα θα ήθελα και δεν κάνω κάτι γιαυτό.
Συγγνώμη αν σας έπρηξα τ' αυτιά. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Το μόνο που ζητώ είναι όταν θα κρεμάσω το μικρόφωνό μου (γιατί ακόμα δεν έχω ξοφλήσει όπως νομίζουν μερικοί ανόητοι) να αφήσω πίσω μου ανθρώπους που θα αγαπάνε τη μουσική όπως την αγάπησα εγώ και οι φίλοι.

ΤΟ ΦΩΣ

Σήμερα είναι μια από τις σπάνιες μέρες που σηκώθηκα από το κρεβάτι μου χωρίς να θέλω να δείρω κάποιον.Τον γείτονα, τον τύπο με το κομπρεσέρ, τα υπουργεία μου inside, τον τάδε μαγαζάτορα που μου έπρηξε τον έρωτα χθες βράδυ, τους έλληνες "ράπερς" που δεν ξέρουν από ραπ, τα σκυλάδικα, την κίνηση στον δρόμο, τα ρούχα μου, το μούσι μου, την κωλοκατάστασή μου μέσα, τις δισκογραφικές, το στίχο που δεν ριμάρει κλπ.Μπήκατε στο νόημα.Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Όμως σήμερα σηκώθηκα καλά.Και λέω στον εαυτό μου: "Δημητράκη μου, τι έγινε; Γιατί μου στενοχωριέσαι; Tι τρέχει αγοράκι μου; Γράφτα όλα στο χιόνι (που έλεγε και ο δάσκαλος Χάρρυ Κλυνν) και ζήσε. Ζήσε μαδαφάκα ζήσε! Γιατί η ζωούλα μας είναι τόσο μικρή που δεν παίρνεις πρέφα για πότε έφυγε και σε χαιρέτησε."Έτσι κι εγώ γέμισα με καφέ το ανθοδοχείο, θαύμασα για μια ακόμα φορά το βινίλιο AC/DC soundtrack του IRON MAN 2 που κατέχω, άνοιξα την καταραμένη κουρτίνα και άφησα το φως να μπει μέσα και να παραβιάσει τον απαραβίαστο χώρο της μελαγχολίας και της κατάθλιψης που μας έχουν αναγκάσει να ζούμε.
Αρχικά νόμιζα ότι το φως θα με κάψει σαν έναν άλλο τρέντυ λοφιοφόρο βρυκόλακα τουTwilight.Όμως έκανα λάθος.Το φως ήταν ότι ακριβώς χρειαζόμουν!Έβγαλα τα γυαλιά ηλίου του εσωτερικού μου κόσμου και άφησα το φως να μπει μέσα μου σε μια απελπισμένη προσπάθεια να φωτίσει όλη τη μαυρίλα που με ταίζουν χρόνια.Και τα κατάφερα!Το φως με άγγιξε και μου θύμισε πράγματα που είχα θάψει βαθιά μέσα μου.Τα ίδια ακριβώς που έχετε όλοι μέσα σας κρυμμένα.
Ένα ερωτικό χάδι, μια κουβέντα αληθινού φίλου, ένα παιδικό βλέμμα, ένα τραγούδι που είχες ξεχάσει, μια τυρόπιτα ζεστή, μια ανάμνηση της παλιοπαρέας, ένα τρέκλισμα από το παλιόκρασο που σε χάλασε, τα ασταμάτητα γέλια με τα φιλαράκια, το καπέλο μου το Raiders...
Και να το φως στέκεται δίπλα μου ακοίμητος φρουρός.Με τον καφέ μου και την καλή μου διάθεση να με συντροφεύουν.Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα και ίσως να ξυπνήσω αλλιώς.Έτσι κι αλλιώς με τις αηδίες που μας ταίζουν το σώμα και το πνεύμα είναι δύσκολο να είσαι πάντα χαρούμενος.
Όμως η διαπίστωση είναι μία.Ότι κι αν μας κάνουν, ότι κι αν μας ταίζουν, όσο και να μας δυσκολεύουν τη ζωή.όσο...όσο...όσο...ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ και πρώτος εγώ.Γιατί κανένας ξενέρωτος, άτεχνος, ρεαλιστής, μη ονειροπόλος, προσγειωμένος ή προσυλωμένος στις σάχλες δεν μπορεί να μας πάρει τη φαντασία μας.Δεν το λέω εγώ.Με πρόλαβε ο John Lennon."You may say im a dreamer,but im not the only one".
Και θα πεθάνω όταν πεθάνει και η μουσική.