SPREAD LOVE

Πάντα ήμουν γκρινιάρης. Αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν όσοι με ξέρουν καλά. Κάποιες φορές η γκρίνια μου σταματούσε να είναι χαριτωμένη και γινόταν εκνευριστική. Τότε έμεναν μαζί μου όσοι είχαν υπομονή και μ' αγαπούσαν. Μια ζωή μου έφταιγαν όλα. Ίσως γιαυτό έγινα ράπερ!
Μια ζωή είχα την φαντασίωση ότι αφού εγώ ενεργώ με συγκεκριμένο τρόπο πρέπει και οι άλλοι να ενεργούν με τον ίδιο τρόπο.Αφού εγώ σέβομαι πρέπει να με σέβονται και οι άλλοι.
Σου έχω νέα Μήτσο! Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ίσως αυτή να είναι και η μαγεία του ανθρώπινου είδους (όταν δεν φέρεται μαλακισμένα). Ποτέ όμως δεν σταμάτησα να ελπίζω και σπάνια αρνήθηκα να βοηθήσω. Αν και κάποιες φορές ήμουν και λίγο παρτάκιας. Άνθρωπος είμαι κι εγώ με ηλίθιες συνήθειες. Ωραία η αυτοκριτική μαδαφάκα! Είσαι σε καλό δρόμο.
Θα ήμουν όμως αχάριστος και παπάρας αν δεν ήμουν ευγνώμων για όσα έχω αποκτήσει. Όχι μην πάει ο νους σας σε βίλες με πισίνες. Έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες που έλεγαν και οι Κατσιμίχες. Έχω μια γυναίκα που επί 15 συναπτά έτη ανέχεται τον περίεργο ,δύσκολο ,καλλιτεχνικό αν θέλετε χαρακτήρα μου και μου προσφέρει αγάπη. Έχω ένα γιο που υπεραγαπάω και μου έχει αλλάξει τη ζωή.Και μου προσφέρει αγάπη. Έχω τα φιλαράκια Μιθριδά και Πρυτανάκο που μου δίνουν μόνο αγάπη όλα αυτά τα χρόνια παρόλες τις αναποδιές του δύσκολου όπως είπα χαρακτήρα μου. Έχω μια οικογένεια. Μάνα ,αδέρφια ,ξαδέρφια ,πεθερούς ,γιαγιάδες. Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι και άλλοι πολλοί που δεν τους ξέρετε. Θα ήμουν γελοίος αν έλεγα ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν έλαβα αγάπη από τους συνανθρώπους μου. Τους περισσότερους τουλάχιστον.
Γιαυτό κι εγώ θέλω να μοιράσω την αγάπη όπως το σπρέι του γκραφιτά. Ίσως αυτό να σας ακούγεται ξενέρωτο ή μπουρδολογία. Όμως έτσι αισθάνομαι ήρεμος. Και αυτό το λέει ένας άνθρωπος που δεν ήταν ήρεμος ποτέ. Όλη μου η ζωή ήταν μια ανησυχία. Από μικρό παιδάκι πάλευα με τη ζωή και τα τερτίπια της. Κοίταζα γύρω μου και σκεφτόμουν "γιατί να είναι έτσι αυτό ενώ μπορεί να είναι αλλιώς?" Κατάρα και ευλογία ταυτόχρονα.
Εξάλλου αν δεν είσαι ευαίσθητος και ανήσυχος δεν μπορείς να κάνεις σάτιρα.
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω σε όλους ότι αυτός ο τυπάς με το μούσι που φτιάχνει τα ραπαριστά κομμάτια και μερικές φορές σας κάνει να χαμογελάτε δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα από όσα έχει κάνει μέχρι σήμερα χωρίς όλους τους ανθρώπους που προανέφερα. Την οικογένειά μου. Εξ αίματος και όχι. Είμαι τυχερός!
Love u guys!

ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΩ

Δεν ήθελα ποτέ μα ποτέ να κάνω τον κόσμο να στενοχωριέται. Προτιμούσα να τα κρατάω μέσα μου και να στενοχωριέμαι για πάρτη μου. Δικαίωμα στη στενοχώρια μαδαφάκαζ! Πάντα φορούσα το καλό μου χαμόγελο και δεν άφηνα κανέναν να καταλάβει τίποτα. Παρατηρούσα αμίλητος και επεξεργαζόμουν τα δεδομένα αργότερα.Με ησυχία. Don't believe the hype!
Μετά απέκτησα νεύρα.Όλοι στην παρέα με χαρακτήριζαν νευρόσπαστο.Όλη μου η ευαισθησία ,από την αργοπόρια του φίλου μου σε ένα ραντεβού μέχρι την "κατηραμένη κενωνία" που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνει στα ξένα χέρια ,έβγαινε με νεύρα.Ήταν και το κωλοlada του πατέρα μου που δεν υπήρξε σημείο να μην ανάψει η μηχανή του, ήταν και ο κόσμος που δεν καταλάβαινε το hip hop ,ήταν και η καταραμένη αφραγκία ,ήταν και οι γκόμενες.Όλα μαζί!
Δεν έβγαλα άκρη. Πάλεψα να αγκαλιάσω την αδιαφορία αλλά τίποτα.Με το παραμικρό...τσουπ νεύρα πάλι! Και οι φίλοι εκεί! Να παλεύουν με το νευρόσπαστο και να μη φεύγουν. Να μου δίνουν αγάπη και πάλι αγάπη! Κι ας κατέβαζα καντήλια (από το internet).
Τελικά ήρθε φως μέσα στο σκοτάδι!
Τα Ημισκούμπρια. Ναι! Αυτή ήταν η λύση. Να περνάω αυτά που θέλω μέσα από τους στίχους. Και αυτό με βοήθησε και με βοηθάει ακόμα να ξεπερνώ άπειρες μαλακίες και άπειρους μαλάκες. Μου έφτιαξε χαρακτήρα. Με γνώρισε σε αξιόλογους ανθρώπους. Με ταξίδεψε παντού. Με έκανε καλλιτέχνη. Με έκανε ,αναγκαστικά άνθρωπο με ευγένεια. Η ευγένειά μου παρεξηγήθηκε πολλές φορές και χαρακτηρίστηκες "γλύψιμο".Δεν έγλυψα κανέναν και δεν ζήτησα ποτέ βοήθεια από κανέναν.Μόνο από τους δκούς μου.
Κι έτσι η στενοχώρια έγινε σάτιρα. Η ευαισθησία έγινε καυστικότητα. Και τα νεύρα μουσική.
Οι μαλάκες παρέμειναν.Γέννησαν κιόλας καινούργια μαλακάκια.Το μακρύ τους και το κοντό τους.
Κυρίως το κοντό τους που έλεγε και ο Τζιμάκος. Κι εγώ να γράφω ασταμάτητα. Να νευριάζω και να γράφω.Να γράφω και να νευριάζω. Και τελικά να τους γράφω.
Λάθη έκανα και μαλακίες έκανα.Ποιος δεν κάνει στην τελική. Στενοχωριέμαι για κάποιους ανθρώπους που στενοχώρησα και για άλλους ΝΑ ΜΟΥ!
Είμαι ένας άνθρωπος ,ένας ευαίσθητος καλλιτέχνης που προσπαθώ να ζήσω σε έναν κόσμο που δεν έφτιαξα εγώ. Προσπαθώ να αλλάξω έναν κόσμο που δεν έφτιαξα εγώ. Με τον τρόπο μου. Όπως ξέρω εγώ. Με τη μουσική. Όπως με δίδαξαν κάποιοι παλιότεροι.Όπως με διδάσκει η γυναίκα μου και όλη η οικογένειά μου. Όπως με διδάσκει κάθε μέρα ο γιος μου.Όπως με διδάσκει η κοπέλα που δουλεύει στο σούπερ μάρκετ και ο κηπουρός που κλαδεύει κήπους αλλονών. Όπως με διδάσκετε όλοι εσείς
Γερνάω και συνεχίζω πάντα να μαθαίνω.

ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ

Σήμερα σταμάτησα το αυτοκίνητο για να περάσει μια μεγάλη κυριούλα κι εκείνη περνώντας μου χαμογέλασε.Έμεινα ακίνητος μερικά λεπτά ,χαμένος στο χαμόγελό της.Τι χαμόγελο ήταν αυτό!
Ήταν το χαμόγελο που σε κάνει να ξαναγαπήσεις τη χώρα και τους ανθρώπους της.
Το χαμόγελο που είχε η γιαγιά μου η συγχωρεμένη όταν σκάγαμε μύτη από την Αθήνα στο χωριό.
Το χαμόγελο της γυναίκας μου όταν της έκανα πρόταση γάμου.Το χαμόγελο του γιου μου όταν τον παίρνω απ' το σχολείο.Το χαμόγελο των παιδιών όταν μας βλέπουν στα live.
Και σαν τον άνθρωπο που έχει λιώσει στη δίαιτα και τρώει μετά από καιρό την πρώτη του σοκολάτα ξαναένιωσα πράγματα.Μέσα στη μουντίλα της οικονομικής κρίσης ,της αφραγκίας και της απελπισίας ξαναένιωσα πράγματα.Πραγματα θαμένα ή χαμένα.Πράγματα που η κατήφεια ,οι κακές σκέψεις και ο φόβος για το αύριο δεν μ' άφηναν να νιώσω.
Ένιωσα πάλι τη στιγμή που αγόραζα το "Αγόρι" και τη "Βαβούρα" από το περίπτερο.
Ένιωσα πάλι τη γεύση του παρφέ σοκολάτα από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς μου που ο θάνατος των μικρών επιχειρήσεων το οδήγησε στην εξαφάνιση.
'Ενιωσα πάλι τη χαρά του γκολ με μια μισοξεφούσκωτη μπάλα στην πλατεία μου.Στην πλατεία που μεγάλωσα ,έζησα ,ίδρωσα,ερωτεύτηκα,κάπνισα και τσακώθηκα.Στην πλατεία μου που σήμερα είναι κυριλάτη κι εγώ ακόμα παιδάκι.
Ένιωσα ξανά το χτυποκάρδι όταν η φίλη "μεσάζοντας" μου έλεγε ότι η κοπέλα που γουστάρω με γουστάρει και εκείνη ή ότι είμαι σαχλός.
Ένιωσα τους φίλους να μου δείχνουν την αγάπη τους σε κάθε βήμα της ζωής μου.
Ένιωσα ξανά το παλιόκρασο που είχα πιεί πριν μπω φαντάρος να ανεβαίνει πάλι στον οισοφάγο μου.
Ένιωσα τη χαρά του πρώτου μισθού μου και την αντιπάθειά μου για κάθε μορφή εργοδοσίας.
Ένιωσα την τρέλα της ραδιοφωνικής μου εκπομπής και την ασταμάτητη αγάπη μου για τη μουσική.
Ένιωσα ένιωσα ένιωσα!
Ένιωσα ο "καταραμένος" που μούλεγε και ο Κηλαηδόνης!
Και η καλή κυριούλα πέρασε από μπροστά μου σκυφτή και χαμογελαστή και άφησε εμένα πίσω της να σκέφτομαι.
Σήκωσα το κεφάλι πάλι ψηλά.Ποιος θα με ξαναρίξει όταν έχω το παρελθόν μου να με τσιγκλάει συνέχεια?
Ποιος?

ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΦΙΛΕ!

Μερικές φορές ξεχνώ που ζω και τι έχω γύρω μου. Παρασύρομαι από την ευαισθησία μου και τον καταραμένο ρομαντισμό μου και πέφτω. Μένω ώρες ,μέρες πολλές μέσα στο χαντάκι σαν παρατημένος πεζός μετά από εγκατάλειψη. Εγκατάλειψη σκέψεων ,ιδεών και αξιών μέσα στο ξεραμένο χαντάκι. Πόσο θέλω να μείνω μέσα! Πόσο καλά ήταν κάτω από την κουβέρτα μου πριν σηκωθώ! Πόσο σκληρός είναι ο κόσμος και πόσο αδιάφορος.
Πέθανε για να ζήσω. Χα! Δεν είναι έτσι. Ποτέ δεν ήταν. Σηκώνομαι ,τινάζω τη σκόνη από πάνω μου και συνεχίζω κουτσαίνοντας. Κύριος! Δεν πειράζει. Ένα πόδι χτύπησα. Το πόδι της εμπιστοσύνης. Ούτε η πρώτη φορά ούτε η τελευταία. Η μόνη φορά που κοίταξα την πάρτη μου σε αυτή τη ζωή ήταν όταν έκρυβα μικρός καμιά σοκολάτα από την αδερφή μου. Δεν είμαι άνθρωπος που περιμένει πολλά από τους άλλους. Λίγα και τυπικά. Και μετά εγώ θα δώσω. Όπως έδινα όλη μου τη ζωή σε όλους.
"Ωχ τα έχει χάσει! Τρελάθηκε! Δεν άντεξε! Πάει κι αυτός!"
Κρυφές κουβέντες ,κρυφές σκέψεις ,μαλακισμένες απόψεις.Ο καθένας παίζει το παιχνίδι για την πάρτη του και το παρουσιάζει ομαδικό. "Για το καλό σου και το καλό μας".
Μπούρδες! Παπάτζες! Αναμενώμενοι. Τυχάρπαστοι. Καιροσκόποι.
Δεν καταλαβαίνουν. Δεν βλέπουν πέρα από κει που φτάνει το μάτι τους. Δεν είναι αυτή η ζωή πιστέψτε με. Δεν είναι. Είναι κάτι άλλο. Κάτι που σε φωτίζει. Κάτι που σε γεννάει ξανά από τη μήτρα του σύμπαντος! Κάτι που σ' αλλάζει και σε κάνει να σκέφτεσαι καθαρά.
Άλλος το λέει αγάπη. Άλλος μουσική και άλλος τέχνη. Άλλος το λέει γαλήνη και άλλος οικογένεια. Άλλος το λέει αληθινή φιλία!
Ναι απογοητεύεσαι. Ναι πονάς. Αλλά στο τέλος της μέρας κοιτάς στον καθρέφτη την ηρεμία των ματιών σου και σκέφτεσαι " μια χαρά φίλε ,μια χαρά!".

RAP VS METAL ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ

Πολλές φορές τα φιλαράκια μου με ρωτούν πως μπορώ να ακούω Ηip Ηop και με την ίδια ευκολία να ακούω και Heavy Metal. Συνήθως απαντώ "Η μουσική είναι μία".
Αν καθίσω με τον σχιζοφρενή εαυτό μου να κουβεντιάσω θα δω τα δυο ατομάκια να με κοιτούν με δίψα για μάθηση και μουσική. Ο ένας με το καπελάκι του και τα φαρδιά του (που πλέον έγιναν στενά γαμώτο) και ο άλλος με τα μακριά μαλλιά και τα στενά του (πλέον επιτρέπονται και τα φαρδιά στο Metal).
Και θα ακούσω τις δυο φωνές μία να μπερδεύονται και μία να ξεκαθαρίζουν.
Πόσο λάτρεψα το "Prisoner" και το "Trooper" από τους Maiden και πόσο πορώθηκα με το "Bad" και το "Radio" του LL Cool J! Πως γαύγισα στο φεγγάρι με το "Bark at the moon" και χτυπήθηκα με το "Crazy train" και πόσο κοντά αισθάνθηκα στο "Walk this way" και στο "Fight for your right to party"! Τη τρέλα ήταν αυτή με τους NWA και τον Eazy E και πόση αγάπη για Scorpions και Priest!
Θυμάμαι στο σχολείο είχα έναν φίλο μεταλά που επέμενε ότι αν ακούω Scorpions δεν μπορώ να ακούω Priest.Άλλες εποχές! Ρομαντικές ,όμορφες, σκληρές και καθαρές αλλά και μαλακισμένες.
Εποχές που έπρεπε με το ζόρι να βάλεις ταμπέλα.Να ανήκεις κάπου.Ε όχι ρε φίλε είπα. Θα κάνω αυτό που γουστάρω εγώ.Θα ακούω ότι γουστάρω εγώ και να μου!
Κι έτσι συνέχισα την Metal-Rap διαδρομή μου πριν γίνει και αυτό νέο είδος μουσικής.
Αγκάλιασα και τις δυο κουλτούρες με αγάπη και αφοσίωση και μέχρι σήμερα αυτό κάνω.
Οι μεταλάδες είναι τα καλύτερα παιδιά! Οι ράπερς μπορεί να μην είμαστε τα καλύτερα παιδιά αλλά αρκετοί έχουμε βαθιά ριζωμένη την έννοια του σεβασμού και τον δίνουμε με την ίδια ευκολία που dissάρουμε τον άλλο ράπερ.
Οι μεταλάδες είναι πιστοί και σταθεροί στην μουσική τους και στην εμφάνισή τους. Οι ράπερς που το πιστεύουν είναι και αυτοί σταθεροί.Λιγότεροι μεταλάδες έχουν ξεστρατίσει περισσότεροι ράπερς γίνονται μπουζουκλερίδες.
Το rap δεν είναι πια νέο κίνημα. Είναι παλιό και αν το αγαπάς και το πιστεύεις το ακολουθείς. Πολλοί παρανόησαν την έννοια του rap βαφτίζοντάς το (λανθάνων) underground με την παγίδα του "δεν παίζω εκεί γιατί είναι πολύ φωτεινά" ή "θα παίξω εκεί που είναι πολύ σκοτεινά" και πολλοί βαφτίζοντάς το "συμπλήρωμα" στην ελληνική μουσική υποκουλτούρα.
Το metal είναι σαφώς παλιότερο κίνημα και με περισσότερο ενεργό κοινό στην Ελλάδα. Έχουν κι εκείνοι παρόμοιες παραξενιές με το τι είναι "underground" και τι "εμπορικό" αλλά η διαφορά τους είναι ότι σαπορτάρουν (σχεδόν) όλοι τα εγχώρια metal συγκροτήματα και τιγκάρουν τα μαγαζιά με ξένα συγκροτήματα.
Στο ελληνικό hip hop υπάρχει μια αμάθεια (ασυγχώρητη πια) για το ξένο hip hop και την ιστορία του με αποτέλεσμα να μην γεμίζουν μαγαζιά οι ξένοι ράπερς που έρχονται στην Ελλάδα (κι έτσι δεν ξαναπατάνε) αλλά γεμίζουν μαγαζιά τα ελληνικά σχήματα.
Από τη μία είναι καλό να σαπορτάρουμε τα ελληνικά groups από την άλλη το ξένο hip hop έχει εκπληκτικά πράγματα να δώσει και έχει ήδη δώσει άπειρα.
Μετά λοιπόν από τις αμπελοφιλοσοφίες μου καταλήγω ότι θα κλάψω από χαρά όταν ακούσω το "Straight outta Compton"  και το ίδιο θα συμβεί όταν ακούσω το "I want out".Θα χτυπηθώ το ίδιο ακούγοντας "Microphone fiend" και "Shoot to thrill".Θα πορωθώ το ίδιο με "Dont believe the hype" και με "Last in line".
Μπήκατε στο νόημα νομίζω. Καταλήξατε και επίσημα ότι είμαι σχιζοφρενής? Όχι.
Είμαι μυαλό ράπερ με καρδιά μεταλά. Και σας αγαπάω και τους δύο το ίδιο.
Φέρτε τώρα τις μπύρες γιατί θα βάλω να ακούσω Ρίτα Σακελλαρίου να πορωθώ!

ΗΜΙΣΚΟΥΜΠΡΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Αρχές του 1990. Μόλις είχα τελειώσει από την αδιάφορη δουλειά που έκανα, με τον αδιάφορο εργοδότη μου να γκρινιάζει μέσα στ' αυτί μου για πολλοστή φορά και εμένα το μυαλό μου να σκέφτεται μόνο ότι οι Geto Boys μόλις είχαν βγάλει νέο δίσκο.Η ραδιοφωνική εκπομπή μου πήγαινε περίφημα.Οι ράπερς είχαν αγκαλιάσει το θεματάκι μου κι εγώ αισθανόμουν στην κορυφή του λόφου.
Εκείνη την ημέρα είχα ραντεβού με έναν ακροατή μου ,τον Μιθριδάτη, για να μου δώσει ένα demo του μπας και το παίξω στον σταθμό.Ο μικρός Μιθριδατάκος αφού άλλαξε 100 λεωφορεία για να έρθει στον Χολαργό να με βρει από τα σκληρά στενά της Κυψέλης έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του μπροστά μου.Μέχρι τότε ήταν απλά μια φωνή στο τηλέφωνο του σταθμού.Ήταν ένα παχουλό παιδάκι,γύρω στα 16 με καπέλο Raiders, ντυμένος στα μαύρα (όπως όλοι τότε και όπως εγώ ακόμα) λόγω N.W.A και γυαλιά όπως του MC Serch των 3rd Bass! Xαμογέλασα σαν ηλίθιος γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ο διάβολος σύντομα θα κατέβαινε στον Χολαργό και τρια ατομάκια θα έτρεχαν να τον κοντράρουν.
Ο Μιθριδάτης ήταν πολύ ώριμος για τα 16 του χρόνια και μου πλάσαρε με αριστουργηματικό τρόπο την "πατάτα" που μου έφερε να ακούσω.Ακόμα δεν ραπάριζε ο ίδιος απλά προσπαθούσε να κάνει τον dj.Όταν το άκουσα έφριξα! Ήμουν και από τότε λίγο ντροπαλός και δεν ήξερα τι να του πω.Τελικά του το είπα."Φίλε μου δεν είναι καλό".Δεν φάνηκε να απογοητεύεται αντίθετα στην πρότασή μου να κάνω εγώ τον mc του group (άλλος κι εγώ) φάνηκε πολύ χαρούμενος.Άσε που τον έσπρωξα με το ζόρι να ραπάρει για να έχω κι εγώ παρτενέρ στα raps μου.
Μετά από μερικές προσπάθειες να φτιάξουμε "σοβαρά" κομμάτια με την "ριζοσπαστική" για τότε άποψη "ελληνικός στίχος" τα αφήσαμε όλα στην άκρη και αρχίσαμε να γράφουμε αυτό που μας έβγαινε αβίαστα.Ημισκούμπρια!
Τα Ημισκούμπρια ήταν,είναι και θα είναι ο εναλλακτικός λόγος στην ήδη εναλλακτική μουσική που λέγεται hip hop.Οι "ηχογραφήσεις" ξεκίνησαν με θρησκευτική ευλάβεια στο σπίτι μου στον Χολαργό,προς μεγάλη απογοήτευση της μάνας μου, με instrumentals από δίσκους γνωστών καλλιτεχνών να παίζουν στο mk2 μου που ακόμα το είχα απλήρωτο,με το περίφημο "μπλε μικρόφωνο" "το παρακμιακό".Ο ιδιαίτερος τρόπος που μιλάγαμε πέρασε και στους στίχους μας που στην αρχή γράφονταν στο άρπα κόλα για να μπούμε στη διαδικασία να ραπάρουμε (μεγάλη πόρωση) και αργότερα με πολλή προσοχή όταν άρχισε να τους ακούει όλη μας η παρέα και όλη η σχολή καλών τεχνών που φοιτούσε ο Μιθριδάτης.Ο dj Πρύτανης από την Καλλιθέα (ακροατής μου και αυτός αλλά tech genius) παρακολουθούσε κι αυτός τις προσπάθειές μας και προσπαθούσε να καταλάβει τι παίζει.Που να'ξερε που έμπλεκε κι αυτός ο ταλαίπωρος θεόρατος dj με τους Public Enemy στο walkman του!
Τα Ημισκούμπρια (τα μισά σκουμπριά δηλαδή) προχωρούσαν ακάθεκτα.Τρεις κασέτες ημισκουμπριακές με τρελό υλικό μέσα.Κι εμείς να ραπάρουμε ασταμάτητα για ότι μας ενοχλούσε γύρω μας με την καθομιλουμένη μας "ημισκουμπριακή τοπολαλιά". Όταν το άκουσαν οι "συνάδελφοι" της εποχής απλά μειδίασαν και δεν έδωσαν σημασία.Στο μεγάλο βιβλίο του χιπχούπ απαγορευόταν να κάνεις πλάκα στους στίχους σου! Μάλλον δεν είχαν δώσει σημασία στους De La Soul,Black Sheep,Beastie Boys,Fresh Prince και έναν τεράστιο κατάλογο καλλιτεχνών.
Αυτό μας έκανε να πεισμώσουμε περισσότερο και να υποστηρίξουμε τρελά αυτό που κάναμε.Στην τελική κάναμε αυτό που μας γέμιζε. Δεν κλέβαμε κανέναν.
Το 1995 οι ημισκουμπριακές κασέτες είχαν γίνει επτά όταν ο Νίκος Βουρλιώτης και η Δέσποινα Κραουνάκη μας πρότειναν στην FM Records.Η εταιρία μας "τσίμπησε" με συμβόλαιο για τρεις δίσκους και πληρωμένη παραγωγή.Ποσοστά ψιχουλάκια από τις πωλήσεις αλλά ποιος νοιαζόταν τότε.Στην τελική ένα άγνωστο σχήμα είμασταν που κανείς δεν καταλάβαινε τι παίζαμε.Εμείς πήγαμε να υπογράψουμε το συμβόλαιο με τρια τεράστια στυλό και η "πλάκα" ξεκίνησε.Γιατί έτσι το βλέπαμε πάντα.Κάνουμε αυτό που γουστάρουμε και βγάζουμε και δίσκο.Μαζί με τις ηχογραφήσεις στο home studio του Μιχάλη Παπαθανασίου ξεκίνησε και η χολή από τους άλλους ράπερς.Γιατί αυτοί και όχι εμείς.Ξεκίνησε η άρνηση και η αποφυγή συμμετοχής μας σε οποιαδήποτε hip hop κατάσταση.Μεγάλη στενοχώρια στην αρχή.Στην τελική χιπ χοπ κάναμε κι εμείς.Δεν είμασταν τυχάρπαστοι που πέσαμε από τον ουρανό.Μετά όμως ξεκίνησε ο χαβαλές! Μόνοι μας και όλοι σας μαδαφάκαζ!
Φτάσαμε στα live να έχουμε περισσότερο metal κόσμο από hip hop.Nice.
Πρώτος δίσκος (και σε βινίλιο) "30 χρόνια επιτυχίες".ΧΡΥΣΟΣ. Δεύτερος "Ο δίσκος που διαφημίζετε" ΠΛΑΤΙΝΑ. Ο χαμός!
Οι ράπερς οργίασαν τότε.Είμασταν και επίσημα φλώροι! Χαχαχα! Είμασταν το group που όλοι οι "σκληροί" άκουγαν κρυφά.
Ποιος νοιάζεται.17 χρόνια πέρασαν από τον πρώτο δίσκο και μοιάζει σαν να ήταν χθες που ο Μιθριδατάκος μου έφερε την κασετούλα του και ο Πρυτανάκος χώθηκε στα στούντιο.
Και ο μικρός Μεντζελάκος από το παιδάκι που τσακωνόταν με το αφεντικό του γιατί δεν σκούπισε τα φύλλα από το πεζοδρόμιο έγινε ΔΜ Ημιζ MC (word!).
20 χρόνια με αυτούς τους δύο ανθρώπους και με την ημισκουμπριακή παρέα που μας άκουγε και μεγάλωνε μέρα με τη μέρα έζησα το όνειρο και ακόμα το ζω.
Ήμουν Ημίσκουμπρας σε όλη μου τη ζωή και παρέμεινα. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό για τον καθένα. Ξέρω καλά τι σημαίνει για μένα.
Αγάπη, γέλιο, αφοσίωση, μουσική.
Όλα τα άλλα στον κάδο παταπούφεεεεεζ!

Σ' ΑΓΑΠΩ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ!

Μη με κοιτάς παραξενεμένος. Δεν στο έχουν ξαναπεί; Τώρα το ακούς για πρώτη φορά;
Ξυπνάς πάντα άκεφος. Δεν μιλάς και κοιτάς με μισό μάτι. Θέλεις καφέ και τσιγάρο για να ανοίξει το μάτι σου ενώ ο ήλιος σου στέλνει ερωτικά σήματα. Οι άλλοι σαν να μην υπάρχουν! Σε κοιτάει το κορίτσι κι εσύ δεν σηκώνεις τα μάτια. Σε βλέπει ο γείτονας κι εσύ κάνεις πως δεν τον βλέπεις. Το παιδάκι κρατάει τη μαμά του και σε τσεκάρει. "Τι κακός άνθρωπος!" θα σκέφτεται. Πάντα έχεις μια δικαιολογία. "Λεφτά δεν έχω" ,"Χρωστάω" ,"Δεν έχω γκόμενα" ,"Είναι όλα χάλια". Ο εργοδότης σου είναι βλάκας κι εσύ κολώνεις να του μιλήσεις. "Δύσκολη εποχή" λες. "Δεν είναι καιρός για παραιτήσεις". Και ο ήλιος σου γελάει μα εσύ δεν τον βλέπεις. Θέλεις απλά να κάνεις ένα τσιγάρο και να κρυφτείς στη σκιά. "Χρωστάω". Το κορίτσι δίπλα σου θέλει να σου ζητήσει να βγείτε. Φοβάται. Είσαι απόμακρος. Είσαι μαλάκας! Κάποτε είχες. Τώρα δεν έχεις. Και τι έγινε; Τα σάβανα δεν έχουνε τσέπες. Άστα σε αυτούς που τα έχουν και νομίζουν ότι θα ζήσουν για πάντα. Για πάντα; Με λεφτά; Με τα λεφτά που θα ράψουν στο σάβανο; Γαμώτο ξύπνα! Ξύπνα ρε φίλε! Δες αυτά που αξίζει να δεις! Σε έχουν υπνωτίσει. Σε έχουν κοροιδέψει. Όλα αυτά που βλέπεις είναι απλά ένα σκηνικό. Σκηνικό σε b-movie που σου είπαν ότι λέγεται "ζωή". Δεν είναι αυτή η ζωή! Κοίτα ψηλά. Κρατήσου χαμηλά. Άσε τα ξεσπάσματα και τις αμπελοφιλοσοφίες και τράβα μια ανάσα. Ο αέρας είναι σαν ακριβή σαμπάνια αδερφέ μου. Χαμογέλασε λίγο. Κλάψε αν θέλεις. Το δάκρυ είναι ακριβό και δυσεύρετο. Αν τόχεις έχεις πετύχει. Το γέλιο είναι ακριβό και δυσεύρετο. Αν τόχεις η καρδιά σου ανοίγει. Μη στριμώχνεσαι στο μαντρί. Δεν έχει μόνο μία όψη το νόμισμα. Μόνο όταν εσύ δεις τα πάντα διαφορετικά τότε και μόνο τότε όλα θα αρχίσουν να σου πηγαίνουν καλά. Κοίτα το κορίτσι στα μάτια και χαμογέλασέ του. Πάρτην έξω και απλά περπατήστε. Μίλα με τον μαλάκα τον εργοδότη σου και ψάξε τι τον απασχολεί. Μπορεί να είναι απλούστερο απ' ότι νομίζεις και να κάνει τη ζωή σου καλύτερη. Φόρεσε το καλύτερό σου ύφος όταν σε κοιτάζει ένα παιδάκι σαν να του λες "Μην κολώνεις μικρέ, θα τα καταφέρεις". Κι αν ποτέ σε προσβάλουν κάνε και λίγο το κορόιδο. Θα έρθει κι η σειρά σου. Με κοιτάς με το γνωστό σου βαρεμένο ύφος και ξαναπερνάς μπροστά μου. Νομίζεις ότι είμαι τρελός και πας να με προσπεράσεις γρήγορα. Γρήγορα! Να κρυφτείς στη σκιά σου ,στην μελαγχολία σου ,στην τύφλωσή σου. Κι εγώ σε σταματώ. Σου αρπάζω το χέρι και σου φωνάζω "Σ'ΑΓΑΠΩ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ!". Με κοιτάς και πάλι απορημένος. Άλλο περίμενες ν' ακούσεις και άλλο άκουσες. Ναι αδερφέ μου καλά άκουσες. "Σ' αγαπώ". Μην περιμένεις άλλο. Σήκωσε το χέρι και δώς μου μια γερή σφαλιάρα. Μια σφαλιάρα του ανθρώπου που φοβάται. Φοβάται να ακούσει την ανασφάλεια της αλλαγής. Όμως μετά όταν θα μείνεις μόνος ίσως και να κλάψεις. Όπως έκλαψα εγώ όταν το πρωτοάκουσα από κάποιον. Γιατί το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να πεις "σ' αγαπώ" στον διπλανό σου. Το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να ανοίξεις το στόμα σου και να πεις καλή κουβέντα στον διπλανό σου. Δοκίμασέ το καμιά φορά. Δεν σε κάνει λιγότερο cool!