Αρχές του 1990. Μόλις είχα τελειώσει από την αδιάφορη δουλειά που
έκανα, με τον αδιάφορο εργοδότη μου να γκρινιάζει μέσα στ' αυτί μου για
πολλοστή φορά και εμένα το μυαλό μου να σκέφτεται μόνο ότι οι Geto Boys
μόλις είχαν βγάλει νέο δίσκο.Η ραδιοφωνική εκπομπή μου πήγαινε
περίφημα.Οι ράπερς είχαν αγκαλιάσει το θεματάκι μου κι εγώ αισθανόμουν
στην κορυφή του λόφου.
Εκείνη την ημέρα είχα ραντεβού με έναν ακροατή μου ,τον Μιθριδάτη, για να μου δώσει ένα demo του μπας και το παίξω στον σταθμό.Ο μικρός Μιθριδατάκος αφού άλλαξε 100 λεωφορεία για να έρθει στον Χολαργό να με βρει από τα σκληρά στενά της Κυψέλης έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του μπροστά μου.Μέχρι τότε ήταν απλά μια φωνή στο τηλέφωνο του σταθμού.Ήταν ένα παχουλό παιδάκι,γύρω στα 16 με καπέλο Raiders, ντυμένος στα μαύρα (όπως όλοι τότε και όπως εγώ ακόμα) λόγω N.W.A και γυαλιά όπως του MC Serch των 3rd Bass! Xαμογέλασα σαν ηλίθιος γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ο διάβολος σύντομα θα κατέβαινε στον Χολαργό και τρια ατομάκια θα έτρεχαν να τον κοντράρουν.
Ο Μιθριδάτης ήταν πολύ ώριμος για τα 16 του χρόνια και μου πλάσαρε με αριστουργηματικό τρόπο την "πατάτα" που μου έφερε να ακούσω.Ακόμα δεν ραπάριζε ο ίδιος απλά προσπαθούσε να κάνει τον dj.Όταν το άκουσα έφριξα! Ήμουν και από τότε λίγο ντροπαλός και δεν ήξερα τι να του πω.Τελικά του το είπα."Φίλε μου δεν είναι καλό".Δεν φάνηκε να απογοητεύεται αντίθετα στην πρότασή μου να κάνω εγώ τον mc του group (άλλος κι εγώ) φάνηκε πολύ χαρούμενος.Άσε που τον έσπρωξα με το ζόρι να ραπάρει για να έχω κι εγώ παρτενέρ στα raps μου.
Μετά από μερικές προσπάθειες να φτιάξουμε "σοβαρά" κομμάτια με την "ριζοσπαστική" για τότε άποψη "ελληνικός στίχος" τα αφήσαμε όλα στην άκρη και αρχίσαμε να γράφουμε αυτό που μας έβγαινε αβίαστα.Ημισκούμπρια!
Τα Ημισκούμπρια ήταν,είναι και θα είναι ο εναλλακτικός λόγος στην ήδη εναλλακτική μουσική που λέγεται hip hop.Οι "ηχογραφήσεις" ξεκίνησαν με θρησκευτική ευλάβεια στο σπίτι μου στον Χολαργό,προς μεγάλη απογοήτευση της μάνας μου, με instrumentals από δίσκους γνωστών καλλιτεχνών να παίζουν στο mk2 μου που ακόμα το είχα απλήρωτο,με το περίφημο "μπλε μικρόφωνο" "το παρακμιακό".Ο ιδιαίτερος τρόπος που μιλάγαμε πέρασε και στους στίχους μας που στην αρχή γράφονταν στο άρπα κόλα για να μπούμε στη διαδικασία να ραπάρουμε (μεγάλη πόρωση) και αργότερα με πολλή προσοχή όταν άρχισε να τους ακούει όλη μας η παρέα και όλη η σχολή καλών τεχνών που φοιτούσε ο Μιθριδάτης.Ο dj Πρύτανης από την Καλλιθέα (ακροατής μου και αυτός αλλά tech genius) παρακολουθούσε κι αυτός τις προσπάθειές μας και προσπαθούσε να καταλάβει τι παίζει.Που να'ξερε που έμπλεκε κι αυτός ο ταλαίπωρος θεόρατος dj με τους Public Enemy στο walkman του!
Τα Ημισκούμπρια (τα μισά σκουμπριά δηλαδή) προχωρούσαν ακάθεκτα.Τρεις κασέτες ημισκουμπριακές με τρελό υλικό μέσα.Κι εμείς να ραπάρουμε ασταμάτητα για ότι μας ενοχλούσε γύρω μας με την καθομιλουμένη μας "ημισκουμπριακή τοπολαλιά". Όταν το άκουσαν οι "συνάδελφοι" της εποχής απλά μειδίασαν και δεν έδωσαν σημασία.Στο μεγάλο βιβλίο του χιπχούπ απαγορευόταν να κάνεις πλάκα στους στίχους σου! Μάλλον δεν είχαν δώσει σημασία στους De La Soul,Black Sheep,Beastie Boys,Fresh Prince και έναν τεράστιο κατάλογο καλλιτεχνών.
Αυτό μας έκανε να πεισμώσουμε περισσότερο και να υποστηρίξουμε τρελά αυτό που κάναμε.Στην τελική κάναμε αυτό που μας γέμιζε. Δεν κλέβαμε κανέναν.
Το 1995 οι ημισκουμπριακές κασέτες είχαν γίνει επτά όταν ο Νίκος Βουρλιώτης και η Δέσποινα Κραουνάκη μας πρότειναν στην FM Records.Η εταιρία μας "τσίμπησε" με συμβόλαιο για τρεις δίσκους και πληρωμένη παραγωγή.Ποσοστά ψιχουλάκια από τις πωλήσεις αλλά ποιος νοιαζόταν τότε.Στην τελική ένα άγνωστο σχήμα είμασταν που κανείς δεν καταλάβαινε τι παίζαμε.Εμείς πήγαμε να υπογράψουμε το συμβόλαιο με τρια τεράστια στυλό και η "πλάκα" ξεκίνησε.Γιατί έτσι το βλέπαμε πάντα.Κάνουμε αυτό που γουστάρουμε και βγάζουμε και δίσκο.Μαζί με τις ηχογραφήσεις στο home studio του Μιχάλη Παπαθανασίου ξεκίνησε και η χολή από τους άλλους ράπερς.Γιατί αυτοί και όχι εμείς.Ξεκίνησε η άρνηση και η αποφυγή συμμετοχής μας σε οποιαδήποτε hip hop κατάσταση.Μεγάλη στενοχώρια στην αρχή.Στην τελική χιπ χοπ κάναμε κι εμείς.Δεν είμασταν τυχάρπαστοι που πέσαμε από τον ουρανό.Μετά όμως ξεκίνησε ο χαβαλές! Μόνοι μας και όλοι σας μαδαφάκαζ!
Φτάσαμε στα live να έχουμε περισσότερο metal κόσμο από hip hop.Nice.
Πρώτος δίσκος (και σε βινίλιο) "30 χρόνια επιτυχίες".ΧΡΥΣΟΣ. Δεύτερος "Ο δίσκος που διαφημίζετε" ΠΛΑΤΙΝΑ. Ο χαμός!
Οι ράπερς οργίασαν τότε.Είμασταν και επίσημα φλώροι! Χαχαχα! Είμασταν το group που όλοι οι "σκληροί" άκουγαν κρυφά.
Ποιος νοιάζεται.17 χρόνια πέρασαν από τον πρώτο δίσκο και μοιάζει σαν να ήταν χθες που ο Μιθριδατάκος μου έφερε την κασετούλα του και ο Πρυτανάκος χώθηκε στα στούντιο.
Και ο μικρός Μεντζελάκος από το παιδάκι που τσακωνόταν με το αφεντικό του γιατί δεν σκούπισε τα φύλλα από το πεζοδρόμιο έγινε ΔΜ Ημιζ MC (word!).
20 χρόνια με αυτούς τους δύο ανθρώπους και με την ημισκουμπριακή παρέα που μας άκουγε και μεγάλωνε μέρα με τη μέρα έζησα το όνειρο και ακόμα το ζω.
Ήμουν Ημίσκουμπρας σε όλη μου τη ζωή και παρέμεινα. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό για τον καθένα. Ξέρω καλά τι σημαίνει για μένα.
Αγάπη, γέλιο, αφοσίωση, μουσική.
Όλα τα άλλα στον κάδο παταπούφεεεεεζ!
Εκείνη την ημέρα είχα ραντεβού με έναν ακροατή μου ,τον Μιθριδάτη, για να μου δώσει ένα demo του μπας και το παίξω στον σταθμό.Ο μικρός Μιθριδατάκος αφού άλλαξε 100 λεωφορεία για να έρθει στον Χολαργό να με βρει από τα σκληρά στενά της Κυψέλης έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του μπροστά μου.Μέχρι τότε ήταν απλά μια φωνή στο τηλέφωνο του σταθμού.Ήταν ένα παχουλό παιδάκι,γύρω στα 16 με καπέλο Raiders, ντυμένος στα μαύρα (όπως όλοι τότε και όπως εγώ ακόμα) λόγω N.W.A και γυαλιά όπως του MC Serch των 3rd Bass! Xαμογέλασα σαν ηλίθιος γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ο διάβολος σύντομα θα κατέβαινε στον Χολαργό και τρια ατομάκια θα έτρεχαν να τον κοντράρουν.
Ο Μιθριδάτης ήταν πολύ ώριμος για τα 16 του χρόνια και μου πλάσαρε με αριστουργηματικό τρόπο την "πατάτα" που μου έφερε να ακούσω.Ακόμα δεν ραπάριζε ο ίδιος απλά προσπαθούσε να κάνει τον dj.Όταν το άκουσα έφριξα! Ήμουν και από τότε λίγο ντροπαλός και δεν ήξερα τι να του πω.Τελικά του το είπα."Φίλε μου δεν είναι καλό".Δεν φάνηκε να απογοητεύεται αντίθετα στην πρότασή μου να κάνω εγώ τον mc του group (άλλος κι εγώ) φάνηκε πολύ χαρούμενος.Άσε που τον έσπρωξα με το ζόρι να ραπάρει για να έχω κι εγώ παρτενέρ στα raps μου.
Μετά από μερικές προσπάθειες να φτιάξουμε "σοβαρά" κομμάτια με την "ριζοσπαστική" για τότε άποψη "ελληνικός στίχος" τα αφήσαμε όλα στην άκρη και αρχίσαμε να γράφουμε αυτό που μας έβγαινε αβίαστα.Ημισκούμπρια!
Τα Ημισκούμπρια ήταν,είναι και θα είναι ο εναλλακτικός λόγος στην ήδη εναλλακτική μουσική που λέγεται hip hop.Οι "ηχογραφήσεις" ξεκίνησαν με θρησκευτική ευλάβεια στο σπίτι μου στον Χολαργό,προς μεγάλη απογοήτευση της μάνας μου, με instrumentals από δίσκους γνωστών καλλιτεχνών να παίζουν στο mk2 μου που ακόμα το είχα απλήρωτο,με το περίφημο "μπλε μικρόφωνο" "το παρακμιακό".Ο ιδιαίτερος τρόπος που μιλάγαμε πέρασε και στους στίχους μας που στην αρχή γράφονταν στο άρπα κόλα για να μπούμε στη διαδικασία να ραπάρουμε (μεγάλη πόρωση) και αργότερα με πολλή προσοχή όταν άρχισε να τους ακούει όλη μας η παρέα και όλη η σχολή καλών τεχνών που φοιτούσε ο Μιθριδάτης.Ο dj Πρύτανης από την Καλλιθέα (ακροατής μου και αυτός αλλά tech genius) παρακολουθούσε κι αυτός τις προσπάθειές μας και προσπαθούσε να καταλάβει τι παίζει.Που να'ξερε που έμπλεκε κι αυτός ο ταλαίπωρος θεόρατος dj με τους Public Enemy στο walkman του!
Τα Ημισκούμπρια (τα μισά σκουμπριά δηλαδή) προχωρούσαν ακάθεκτα.Τρεις κασέτες ημισκουμπριακές με τρελό υλικό μέσα.Κι εμείς να ραπάρουμε ασταμάτητα για ότι μας ενοχλούσε γύρω μας με την καθομιλουμένη μας "ημισκουμπριακή τοπολαλιά". Όταν το άκουσαν οι "συνάδελφοι" της εποχής απλά μειδίασαν και δεν έδωσαν σημασία.Στο μεγάλο βιβλίο του χιπχούπ απαγορευόταν να κάνεις πλάκα στους στίχους σου! Μάλλον δεν είχαν δώσει σημασία στους De La Soul,Black Sheep,Beastie Boys,Fresh Prince και έναν τεράστιο κατάλογο καλλιτεχνών.
Αυτό μας έκανε να πεισμώσουμε περισσότερο και να υποστηρίξουμε τρελά αυτό που κάναμε.Στην τελική κάναμε αυτό που μας γέμιζε. Δεν κλέβαμε κανέναν.
Το 1995 οι ημισκουμπριακές κασέτες είχαν γίνει επτά όταν ο Νίκος Βουρλιώτης και η Δέσποινα Κραουνάκη μας πρότειναν στην FM Records.Η εταιρία μας "τσίμπησε" με συμβόλαιο για τρεις δίσκους και πληρωμένη παραγωγή.Ποσοστά ψιχουλάκια από τις πωλήσεις αλλά ποιος νοιαζόταν τότε.Στην τελική ένα άγνωστο σχήμα είμασταν που κανείς δεν καταλάβαινε τι παίζαμε.Εμείς πήγαμε να υπογράψουμε το συμβόλαιο με τρια τεράστια στυλό και η "πλάκα" ξεκίνησε.Γιατί έτσι το βλέπαμε πάντα.Κάνουμε αυτό που γουστάρουμε και βγάζουμε και δίσκο.Μαζί με τις ηχογραφήσεις στο home studio του Μιχάλη Παπαθανασίου ξεκίνησε και η χολή από τους άλλους ράπερς.Γιατί αυτοί και όχι εμείς.Ξεκίνησε η άρνηση και η αποφυγή συμμετοχής μας σε οποιαδήποτε hip hop κατάσταση.Μεγάλη στενοχώρια στην αρχή.Στην τελική χιπ χοπ κάναμε κι εμείς.Δεν είμασταν τυχάρπαστοι που πέσαμε από τον ουρανό.Μετά όμως ξεκίνησε ο χαβαλές! Μόνοι μας και όλοι σας μαδαφάκαζ!
Φτάσαμε στα live να έχουμε περισσότερο metal κόσμο από hip hop.Nice.
Πρώτος δίσκος (και σε βινίλιο) "30 χρόνια επιτυχίες".ΧΡΥΣΟΣ. Δεύτερος "Ο δίσκος που διαφημίζετε" ΠΛΑΤΙΝΑ. Ο χαμός!
Οι ράπερς οργίασαν τότε.Είμασταν και επίσημα φλώροι! Χαχαχα! Είμασταν το group που όλοι οι "σκληροί" άκουγαν κρυφά.
Ποιος νοιάζεται.17 χρόνια πέρασαν από τον πρώτο δίσκο και μοιάζει σαν να ήταν χθες που ο Μιθριδατάκος μου έφερε την κασετούλα του και ο Πρυτανάκος χώθηκε στα στούντιο.
Και ο μικρός Μεντζελάκος από το παιδάκι που τσακωνόταν με το αφεντικό του γιατί δεν σκούπισε τα φύλλα από το πεζοδρόμιο έγινε ΔΜ Ημιζ MC (word!).
20 χρόνια με αυτούς τους δύο ανθρώπους και με την ημισκουμπριακή παρέα που μας άκουγε και μεγάλωνε μέρα με τη μέρα έζησα το όνειρο και ακόμα το ζω.
Ήμουν Ημίσκουμπρας σε όλη μου τη ζωή και παρέμεινα. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό για τον καθένα. Ξέρω καλά τι σημαίνει για μένα.
Αγάπη, γέλιο, αφοσίωση, μουσική.
Όλα τα άλλα στον κάδο παταπούφεεεεεζ!
